Rahman ve Rahim olan Allah’ın adıyla
Bizleri Müslüman olarak yaratan, peygamber ve sahabe sevgisiyle donatan, Mevla Teâlâ’ya sonsuz hamt olsun. Âşıkların gözyaşları adedince, denizlerin damlaları adedinde, Salât ve selam Hz. Muhammed (sav) ‘e âline olsun.
Allahumme salli ala Muhammed’in ve ala ali Muhammed.
Değerli okurlarım! Âlemlere rahmet olarak gönderilen efendimiz (sav), Hz. Muâzla yolculuk yapıyordu. Peygamberimiz, üç defa “Muâz!” diye seslendi. Muâz ise her seferinde “Buyur ey Allah’ın Resûlü, emrine amadeyim!” diyerek gönülden teslimiyet, sevgi ve hürmetini dile getirdi.
Güzeller güzeli, kendisini merakla dinleyen bu sahabiye, “Allah’ın kulları üzerindeki hakkının ne olduğunu biliyor musun?” diye sordu. “Allah ve Resulü daha iyi bilir.” cevabını verdi Muâz. Bunun üzerine Efendimiz şöyle buyurdu:
“Allah’ın kulları üzerindeki hakkı, onların Allah’a ibadet etmeleri ve O’na hiçbir şeyi ortak koşmamalarıdır.” Peygamberimiz, bir müddet sonra “Peki kulların Allah üzerindeki hakkının ne olduğunu biliyor musun?” diye sordu. Ardından da şu müjdeyi verdi:
“Kendisine kullukta bulunması ve hiçbir şeyi ortak koşmaması halinde Allah’ın, kuluna azap etmemesi ve onu cennete koymasıdır.( Buhârî,)
Yüce Rabbimizin üzerimizdeki en büyük hakkı, O’nu tanımamız, O’na kul olmamızdır. O’na teslimiyet ve sadakat göstermemizdir. Yaratılış gayemiz, Allau Teâlâ’nın varlığına ve birliğine şeksiz şüphesiz iman etmektir. Her türlü azamet ve yüceliğin, yalnızca Allah (c.c) ait olduğunu kabul etmektir. O’nun emir ve yasakları doğrultusunda bir hayat sürmektir.
Bütün mahlûkatı yaratan Rabbimiz, kerem ve cömertlikte eşsizdir. O’nun bizlere ihsan ettiği nimetler saymakla bitmez. Aldığımız nefesten, içtiğimiz suya; yediğimiz lokmadan, harcadığımız zamana, her şey O’nun bizlere lütfudur.
Aklımız, gönlümüz, sevgi ve merhametimiz, birbirimize olan muhabbetimiz hep O’nun bizlere ikramıdır. O halde bize ömrümüzü, türlü nimetleri, hâsılı varlığımızı bağışlayan Allahu Teâlâ’ya ne kadar şükretsek az değil midir? Rabbinin bunca nimetini görmezden gelerek, insanın sorumluluklarını ihmal etmesi ve başıboş bir hayat sürmesi hiç insana yakışır mı?
Varlık amacımız, Allah’a iman ve kulluğun yanında yeryüzünü imar etmektir. Yeryüzünde sevgi, saygı, şefkat ve merhameti yaymaktır. Hepimizin ortak yurdu olan dünyamızda iyiliği egemen kılmaktır. Her daim adaleti yüceltmektir. Hakk ve hakikate tercüman olmaktır. Batıla karşı hakkın, zalime karşı mazlum ve mağdurun, cehalete karşı ilim ve irfanın yanında yer almaktır.
Fitne, fesat, zulüm, savaş, katliam gibi her türlü kötülüğün karşısında durmaktır. Bugün, genelde insanlık özelde ise İslam coğrafyası, barış ve huzurun, emân ve selamın, güven ve sükûnetin özlemini duymaktadır. Unutulmamalıdır ki; bütün bu güzellikler Kur’an’ı Kerimin bâkî hakikatlerinde, Peygamberimiz (sav)’in çağlar üstü örnekliğinde mevcuttur.
Yeter ki müminler olarak bizler, hayatımızı bu güzelliklerle tezyin edelim. Yeter ki bu güzellikleri uygun bir lisanla, hikmetli bir üslupla insanlık ailesine takdim edebilelim. Yüce Rabbimiz, ölümü ve hayatı hangimizin daha güzel işler yapacağını sınamak için yarattığını haber vermiştir. (Müslim.)
Öyleyse şu kısacık imtihan dünyasında bize düşen, muhabbetullah ile dolu bir gönle, Allahu Tealayı zikreden ve O’na şükreden bir dile, Salih amellerle geçirilen bir ömre sahip olmaktır. Fâni dünyamızı imar ederken, ebedi yurdumuz olan ahireti mamur etmeyi unutmamaktır.
Yüce Rabbimizin, rızası uğrundaki hiç bir gayreti zayi etmeyeceği ümidi ile yaşamaktır. Yeter ki bizler, sadece O’na dayanıp güvenelim. Yeter ki “Benim namazım, her bir ibadetim, hayatım ve ölümüm âlemlerin Rabbi Allah içindir.” ( Mülk, 67/)
Diyerek, Rabbimiz için yaşayalım. Geliniz! Gaye-i hayatımız üzerinde bir kez daha düşünelim. Varlık gayemiz doğrultusunda bir hayat yaşamaya gayret edelim. Allahu Talaya yüz akıyla dönmeye çalışalım. Böylelikle ömrümüzün nihayetinde şu ilahi müjdeyi duyabilmek için ümidimiz her daim diri kalsın:
“Ey huzur içinde olan nefis! Sen O’ndan, O da senden razı olarak Rabbine dön! İyi kullarımın arasına gir. Cennetime gir.”( Fecr, 27-30.:)
Hadisi şerif!
Bir erkek hanımını döverse, kıyamette onun davacısı ben olurum
(Hz Ahmet sav)
Allahumme salli ala Muhammed’in ve ala ali Muhammed.